به نقل از «مهر»

نظریه «گلوله جادویی» در ترور «کندی»؛ افشاگری مامور مخفی

تاریخ انتشار: ۲۱ شهریور ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۸۶۷۳۸۳۴

به گزارش خبرگزاری مهر به نقل از اسپوتنیک، پُل لندیس، مامور اسبق سرویس مخفی آمریکا که در زمان ترور جان اف.کِندی، رئیس جمهور اسبق این کشور حاضر بود، حالا بعد از ۶۰ سال ابهاماتی را درباره نظریه «گلوله جادویی» در این ترور مطرح کرده است!

لندیس که هم اکنون ۸۸ سال دارد، در جریان بازدید دو روزه جکی کندی، بانوی اول آمریکا از پنج شهر ایالت تگزاس، مسئولیت محافظت از او را برعهده داشت؛ با وجود جوانی، او در لحظه شنیده شدن صدای سه شلیک در ۲۲ نوامبر ۱۹۶۳، چند قدم با منبع شلیک فاصله داشت!

این افشاگری در آستانه انتشار کتاب لندیس تحت عنوان «آخرین شاهد: مامور سرویس مخفی کندی بعد از ۶۰ سال سکوتش را شکست»، صورت گرفته است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

نخستین گلوله به گلوی کندی برخورد کرد که به‌رغم جدی بودن، مرگبار نبود. اما دومین یا سومین گلوله بود که به جمجمه کندی اصابت کرد و به مرگ او منجر شد. لندیس نه تنها شنیدن صدای این شلیک‌ها را به یاد می‌آورد بلکه به خاطر می‌آورد برای آنکه بافت‌های مغز کندی پس از اصابت گلوله او را غرق در خون نکند، مجبور شده بود سرش را به اصطلاح «بدزدد.»

کمیسیون «وارن» که تحقیقات درباره این ترور را برعهده داشت، نظریه «گلوله جادویی» را یک سال بعد از ترور مطرح کرد. براساس این نظریه، یکی از این گلوله‌ها پس از ورود و خروج از بدن کندی به جان کانلی جونیور، فرماندار وقت تگزاس برخورد و به کمر، قفسه سینه و ران او آسیب وارد کرده بود. برخی از آن جهت به این نظریه باور دارند چون گلوله در برانکاردی که برای جابه‌جاdی کانلی مورد استفاده قرار گرفته بود، پیدا شد.

لندیس می‌گوید که در آن لحظات پرتنش پس از ترور، یک گلوله تقریبا سالم را از صندلی پشتی لیموزین کندی بیرون آورده و برای جلوگیری از گم شدن یا سرقت، آن را با خود به بیمارستان «پارکلند مموریال» محل مرگ کندی، برده و برای تحقیقات روی برانکارد قرار داده بود.

لندیس گفته است: هیچکسی نبود که امنیت صحنه جرم را تامین کند و این بیشتر از هرچیزی آزارم می‌دهد. همه مامورانی که آنجا بودند، روی رئیس جمهور تمرکز داشتند. همه چیز خیلی سریع اتفاق افتاد و من فقط نگران بودم و همان لحظه متوجه مدرکی شدم. نمی‌خواستم آن مدرک گم شود و با خودم گفتم «پل، باید تصمیم بگیری» و آن را برداشتم.

او می‌گوید که در مقطعی دو برانکارد(کندی و کانلی) کنار یکدیگر قرار گرفته و این گلوله احتمالا از داخل یکی به دیگری افتاده است. لندیس این نظریه را مطرح کرده است که گلوله به کمر کندی اصابت کرده اما چون به اندازه کافی باروت نداشته است، وقتی رئیس جمهور از لیموزین بیرون آورده می‌شود، از بدنش بیرون می‌افتد.

لیموزین حامل کندی مجروح؛ مامور مخفی کلینتون هیل روی رئیس جمهور و فرماندار تگزاس را پوشش داده است

مردم همچنین این پرسش را مطرح کرده‌اند که آیا «لی هاروی اسوالد» که گفته می‌شود تنها بازیگر ترور کندی بود، واقعا تنها بوده است و لندیس هم به این نظریه باور داشته اما حالا دیگر چندان مطمئن نیست.

روایت لندیس درباره ترور با شخصیت‌های برجسته مرتبط با تحقیقات دراین‌باره در میان گذاشته شد که از جمله آنها می‌توان به لوئیس مارلتی، مدیر اسبق سرویس مخفی و جیمز روبنالت، وکیل اهل کلیولند و نویسنده کتاب‌های تاریخی اشاره کرد.

روبنالت گفت: اگر حرف‌های لندیس درست باشد که البته تمایل دارم آن را باور کنم، احتمالا نظریه تیرانداز دوم، دوباره مطرح می‌شود البته دست کم تیرانداز دوم! اگر گلوله‌ای که آن را «جادویی» یا عمل‌نکرده می‌دانیم، در کمر کندی متوقف شده باشد، بدان معناست که نظریه اصلی گزارش «وارن» یعنی همان نظریه «تک گلوله» اشتباه است.

روبنالت همچنین اضافه کرد که اگر کانلی واقعا با گلوله دوم هدف گرفته شده و «گلوله جادویی» وجود نداشته باشد، بنابراین اسوالد نمی‌توانست اسلحه‌اش را دوباره پُر و چندین آسیب جداگانه به او وارد کند.

با این حال، مارلتی درباره روایت لندیس چندان مطمئن نیست و می‌گوید: نمی‌دانم این نظریه درست است یا غلط اما این را می‌دانم مامورهایی که آن روز آنجا بودند، سال‌ها درباره آنچه رخ داد، عذاب کشیدند و شکنجه شدند. به گفته او، گزارش لندیس بلافاصله پس از ترور، اشتباهاتی داشته است. از جمله فراموش کردن درباره گلوله‌ای که پیدا کرده بود!

کد خبر 5884331

منبع: مهر

کلیدواژه: ایالات متحده امریکا تگزاس سرویس مخفی آمریکا خبرگزاری مهر جان اف کندی ترور رژیم صهیونیستی روسیه اوکراین ایالات متحده امریکا مراکش عراق فلسطین ولادیمیر پوتین جنگ اوکراین کره شمالی ایران زلزله لیبی سوریه گلوله جادویی رئیس جمهور

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.mehrnews.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «مهر» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۸۶۷۳۸۳۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

دانشمندان یک «خطای فنی» در لبه کیهان کشف کردند

نظریه معروف اینشتین برای ۱۰۰ سال ستون اصلی فیزیک مدرن بوده و به توضیح چگونگی عملکرد گرانش در زمین و خارج از فضا کمک کرده است. علاوه بر این، مطالعات بی‌شماری در طول سال‌ها صحت این نظریه را ثابت کرده‌اند و تأیید می‌کنند که گرانش بر سه بُعد فیزیکی ما و همچنین بر بُعد چهارم زمان تأثیر می‌گذارد اما به نظر می‌رسد این نظریه در مقیاس‌های بزرگ‌تر با مشکلی جزئی همراه است.

به گزارش ایسنا، رابین ون(Robin Wen)، نویسنده اصلی این پروژه و یکی از فارغ‌التحصیلان ریاضی فیزیک واترلو، در یک مقاله دانشگاهی توضیح می‌دهد: این مدل گرانش برای همه چیز از نظریه‌پردازی مه‌بانگ گرفته تا عکاسی از سیاه‌چاله‌ها ضروری بوده است.

به نقل از اس‌اف، اما وقتی سعی می‌کنیم گرانش را در مقیاس کیهانی، در مقیاس خوشه‌های کهکشانی و فراتر از آن درک کنیم، با پیش‌بینی‌های نسبیت عام به ناسازگاری‌های ظاهری بر می‌خوریم. تقریبا انگار گرانش کاملا با نظریه اینشتین مطابقت ندارد. ما این ناهماهنگی را یک «خطای فنی کیهانی» می‌نامیم. گرانش در مواجهه با فواصل میلیاردها سال نوری حدود یک درصد ضعیف‌تر می‌شود.

این مطالعه که در مجله کیهان شناسی و فیزیک اختر ذرات منتشر شد، این احتمال را بررسی کرد که قدرت گرانش حاکم بر کل جهان(ثابت گرانشی کیهانی) کمی متفاوت از ثابت گرانشی نیوتن است که گرانش را در مقیاس‌های کوچکتر، مانند مدار سیارات اطراف خورشید را کنترل می‌کند.

نیایش افشردی، استاد اخترفیزیک در دانشگاه واترلو می‌گوید: تقریبا یک قرن پیش، ستاره‌شناسان کشف کردند که جهان ما در حال انبساط است.

هر چه کهکشان‌ها دورتر باشند، سریع‌تر حرکت می‌کنند، تا جایی که به نظر می‌رسد تقریبا با سرعت نور حرکت می‌کنند و این حداکثر سرعتی است که نظریه اینشتین اجازه می‌دهد. یافته‌های ما نشان می‌دهد که در همان مقیاس‌ها، نظریه اینشتین نیز ممکن است ناکافی باشد.

بنابراین، چرا دانشمندان چنین ایده‌ای را برای اصلاح نظریه انقلابی اینشتین در نظر می‌گیرند؟ به نظر می‌رسد برخی از نظریه‌های گرانش کوانتومی جایگزین مانند گرانش هوراوا-لیفشیتز به طور طبیعی چنین نقص کیهانی را بین مقیاس‌های بزرگ و کوچک پیش‌بینی می‌کنند. مطالعه جدید یک راه ساده برای پیاده‌سازی این اثر مانند یک پاورقی به مدل استاندارد کیهان شناسی ارائه می‌دهد.

ون و همکارانش یک پارامتر جدید به نام Omega_g معرفی کردند که تفاوت بین ثابت‌های گرانشی کیهانی و نیوتنی را اندازه می‌گیرد. آنها دریافتند که مشاهدات فعلی از ماهواره پلانک که تابش پس‌زمینه مایکروویو کیهانی را اندازه‌گیری می‌کند، مقدار Omega_g را در حدود منفی ۰.۰۱ یا حدود یک درصد تفاوت در قدرت گرانش در مقیاس‌های کیهانی در مقایسه با مقیاس‌های محلی نشان می‌دهد.

یک Omega_g منفی منجر به گرانش کمی ضعیف‌تر می‌شود و باعث انبساط کیهان در بزرگترین مقیاس می‌شود. این اثر ظریف می‌تواند چند مشکل دیرینه بین مشاهدات مختلف کیهان‌شناسی در مدل استاندارد را کمی کاهش دهد.

ون می گوید: آن را مانند پاورقی برای نظریه اینشتین در نظر بگیرید. وقتی به مقیاس کیهانی رسیدید، شرایط و ضوابط اعمال می‌شود.

افشردی می‌افزاید: این مدل جدید ممکن است اولین سرنخ در معمای کیهانی باشد که ما شروع به حل آن در فضا و زمان کرده‌ایم.

محققان هشدار می‌دهند که وجود یک نقص کیهانی بر اساس داده‌های فعلی هنوز قطعی نیست. اندازه‌گیری‌های دقیق‌تری از آزمایش‌های آینده که پس‌زمینه مایکروویو کیهانی و توزیع ماده در اعماق فضا را ترسیم می‌کنند، برای تایید یا رد قطعی این شکست بالقوه نسبیت عام در انتهای کیهان مورد نیاز است.

انتهای پیام